Vrienden en familie kennen Greta als een gevoelige vrouw die er haar hand niet voor omdraait om aan introspectie te doen zodat ze zichzelf beter begrijpt. Op een yogaweek in Finland in 2019 kreeg ze een canvas, borstels en wat verf in de handen geduwd met de opdracht: 'Laat je gevoel spreken en maak een kunstwerk van je innerlijke ziel.' Greta ging volledig op in de opdracht, zocht connectie met de natuur, in de aarde, het water en de schors van bomen, vermengde die met verf én haar gevoel en er ontstond iets moois op dat doek. Ze vond rust en kon haar gedachten kwijt. Thuisgekomen liet het haar niet meer los: dit wilde ze blijven doen!
Daarom kocht Greta een tweedehands werfkeet, zette ze in haar achtertuin en stripte ze volledig. Er kwamen nieuwe ramen in en de barak kreeg een lik verf: dit was het perfecte atelier voor gure winterdagen, een stockeerplaats voor haar materiaal en een plek om haar werken in op te hangen. Het liefste werkt ze echter in de vrije natuur waar weer en wind haar weinig kunnen deren maar eerder haar medekunstenaars worden. Greta schildert samen met de natuur. Ze werkt puur intuïtief en laat haar leiden door het werk en haar omgeving. Ze heeft fysiek contact met het materiaal nodig. Ze wrijft in de verf, laat water in de verf dansen, ze krast, vecht en zalft met alle mogelijke materialen tot een innerlijke stem zegt: 'Zo is het goed! Het voelt zoals ik me voel.' Alles behalve een verfborstel is aan haar besteed. Ze gebruikt een aluminiumprofiel, een stuk hout … Ze kleit met aarde, vuile grond. Ze gebruikt een verlaten wespennest, blisters, de as van wierook of van de barbecue. Ze wrijft en wroet met nieuwe lagen, laat de regen haar werk afdruipen tot de chemie op het doek eindelijk 'werkt' en het haar voldaan achterlaat. De strijd is gestreden, de innerlijke rust gevonden. Het werk is af.
Greta wordt het liefst niet gestoord als ze schildert. Alleen 'alleen' wordt ze een met haar werk. Met doek werken, is therapeutisch voor haar. In een van haar werken verwerkt ze letterlijk teksten over archetypen uit een therapiesessie. In een vierluik evolueert ze van donker naar licht. Schilderen is alles vergeten, de tijd ontmantelen en in die rust je eigen energie en kracht vinden, je batterijen terug opladen.
Verbindende expressie
Greta werkt meestal puur non-figuratief. Ze hield er vroeger niet van om een realistische tekening te moeten achterlaten in een poëziealbum: veel te direct en weinig aan de verbeelding overlatend. Greta hoopt uiteraard dat haar publiek, de toeschouwer zich ook met haar werk kan verbinden. Alles begint met de verzoening met zichzelf maar als kunstenaar koester je uiteraard de droom dat jouw werk ook iets teweegbrengt bij je publiek. Het hoeft niet persé haar gevoel te zijn zolang het je maar 'beweegt'. Hoe je haar werk draait of keert, het vertelt telkens een ander verhaal. Ooit zette ze een canvas op zijn kop en plots verscheen een ander beeld. Opeens kreeg het schilderij een andere, nieuwe bestemming en dimensie.
Binnenkort pakt Greta uit met haar eerste tentoonstelling. Ze krijgt een ruimte van 123 vierkante meter en twee kleinere ruimtes van elk 30 vierkante meter ter hare beschikking. Het wordt een expo van haar favoriete werk, aangevuld met wat het moment haar ingeeft. Ze hoopt nu vooral op verbinding met het publiek!
Een vurige fan.